Why world is so cruel?

Isang tanong na lagi kong tinatanong sa sarili ko. Napahinga nalang ako ng malalim para gumaan ang loob ko. I'm currently sitting at the bench here in the park. The sky starting to dark. Because of sun is now fading.

Why sunset is beautiful to watch, even it gave to me sadness. After this i know im going to feel the feeling that i don't want to feel, and that is sadness,loneliness like there's a big part of me are missing. Like i need someone who can sit beside me, that i can lean my back, that can comfort me, that can make me feel not alone whenever i feel no one beside me.

I don't want to go home yet, just want to enjoy this night before i go back to the place i hate. The place that supposed to be my comfort zone. But isn't instead it gave me pain, the reason why im suffering. Kahit ngayong gabi lang makalimutan kong sandali ang sakit ng mundo.

Tumayo na ako dahil tapos na ang pag lubog ng araw. Its now totally dark the star starting to appear. But the moon isn't there to give light. I love moon more than sun.

Kinuha ko ang earpods ko sa bulsa at nilagay ito sa tainga, makikinig nalang ako ng kanta habang nag lalakad because it relax me alot.

The light in the street is so cool. I don't know why, maybe i just find it cool because it gaves light to the street. Inane.

Ang sarap ng simoy ng hangin, ngunit hindi ko maintindihan kung bakit nakakalungkot din ang malamig na simoy ng hangin na tumatama sa balat ko. Bigla namang nawala ang tunog ng kanta sa earpods ko at napalitan ito ng isang ring. Kinuha ko nalang ang cellphone ko at sinagot ang tawag.

"Lumayas ka nanaman walangya ka! wala ka nang kwenta lumayas kapa." lumabas lang naman ako para mag relax.

"Lagot ka sa'kin paguwe mo haltik ka ng latigo ko, lumayas ka man lang ng hindi hinuhugasan ang mga platito. Wala ka talagang kwenta kahit kailan. Sana nga pinalag-lag nalang kita noon. Malas ka talaga sa pamilyang to!" hindi ako umimik at tanging nakikinig lamang. It hurt to hear that from your own mother, when they saying you're a useless.

Sana nga pinalag-lag nalang ako para hindi kona maranasan ang masaklap na buhay na'to. Pagod na pagod na rin ako. Binaba ko nalang ang cellphone ko at pinatay ang tawag. Pinunasan ko narin ang luha kong lumabas.

- - -

Ayoko munang bumalik kahit ngayon lang sa araw na'to maranasan kong makita ang tunay na mundo. Miski isang tao wala man lang bumati sa'kin ng maligayang kaarawan. Sabagay sino nga naman ako? Walang kwenta. Nag ring muli ang cellphone ko ngunit mabilis ko rin naman itong pinatay at tinurn off saka binalik sa bulsa.

Pinagpatuloy ko nalang ang paglalakad hanggang sa makarating ako sa may tulay. Walang gaanong sasakyan ang dumadaan ngayon kaya ang tahimik ng paligid. Medyo madilim din dahil malalayo ang agwat ng mga street light. Pumunta ako sa may bandang gitna ng tulay dahil madilim-dilim doon. Saka ako naupo.

Ang lamig buti nalang at naka jacket ako ngayon kaya hindi ko gaaano dama ang lamig ng simoy ng hangin. Pinag mamasdan ko lang ang mga kumikinang na nga bituin sa kulay asul na kalangitan. When someone sit beside me. Mabilis naman akong napalingon sa tabi ko.

"Anong ginagawa mo dito?" mahinahon na tanong nito. Hindi ako umimik dahil hindi ko naman ito kilala. Baka mamaya kung ano pa ang gawin nito sa akin. Hindi ko rin naman gaano maaninag ang muka nito dahil madilim saka naka side view lang ng muka nito ang nakikita ko.

"Don't worry di kita sasaktan." nangmapansin nitong hindi ako komportable sa kaniya, medyo natatawa pa ito. "By the way im Lucious." pagpapakilala nito at humarap sa akin para makipag kamay. "Lucious Hexagon." banggit nito sa pangalan niya.

Nag aalin langan pa akong abutin ang kamay nito, ngunit sa huli'y tinanggap ko rin ito. "I'm Jayr." saad ko.

"Jayr? As in J-a-y-r?" tumango naman ako sa sinabi nito. "Your name is cool." he compliment. Ngumiti lang ako.

"Hexagon ba talaga apelyido mo?" takang tanong ko.

- - -

"Not really, I love math kaya 'yan Hexagon." ani nito na natatawa. I can see my self laughing too. This guy is so comfortable to be with kahit ngayon lang kami mag kasama. He seems like a good boy.

"Bakit kanga pala andito?" tanong ko nalang.

"Wala lang nag papahangin, tas nakita kita kaya lumapit ako sa'yo. Ehh ikaw ba't ka andito? Mukang malungkot ka eh, you can share with me your problem." Lucious look at me.

"Family problem." maikli kong sagot habang malalim na napa buntong hininga.

"Ba't ano bang nangyari? You can share it If you don't mind."

"I can't feel that I'm belong to the family, my mom and dad hurting me physically and emotionally. They didn't even greet me today, hello this day is your daughters birthday." ani ko nalang na naiiyak na ngunit dinaan ko nalang sa tawa.

"Happy Birthday." maligaya nitong bati sa'kin. Hindi ko maiwasang mapangiti.

"To be honest ikaw palang ang bumati sa'kin ng happy birthday ngayong araw." saad ko rito. Mabilis naman na tumayo si Locious at hinila ang kamay ko patayo. "T-teka anong gagawin ko?" taranta kong wika.

"It is your birthday today right then lets celebrate it." ani nito na hawal-hawak parin ang kamay ko. Hindi ko maintindihan ngunit i love holding his hand.

"S-saan tayo pupunta?"

"Basta akong bahala sa'yo, h'wag kang matakot." saad nito at hinila ang kamay ko. Nakarating kami sa may dulo ng tulay. Binitawan nito ang kamay ko at lumapit sa motor na nakaparada doon. Saan ba kami pupunta?

"Sakay" ani nito sa harapan ko. Sasakay na sana ako na hawakan ako nito dahilan para mapatigil ako. Kinuha nito ang isang helmet at isinuot sa'kin. "Isa lang ang dala kong helmet kaya ikaw nalang ang mag suot." saad nito habang kinakabit ang helmet sa ulo ko. Sumakay na'ko sa likod nito matapos nitong isuot ang helmet sa ulo ko.

- - -

Hindi ko alam kung saan kami pupunta, kung saan ako dadalhin nito. Hindi man lang ako nag dalawang isip na sumama sa kaniya. Kahit ngayon lang kami nag kilala i don't know why i trust him. Ilang minuto ang nakalipas nakarating kami sa isang lugar na hindi pamilyar sa'kin.

"Anong lugar 'to?" inihinto naman nito ang moto saka ako bumaba. Iniikot ko ang paningin ko sa paligid at pinagmasdan ang isang malaking bahay. Hindi ito nakakatakot dahil maraming ilaw ang nag bibigay liwanag dito. May naririnig din akong mga taong nag kakasiyahan sa loob.

"Madalas akong pumunta dito para mag enjoy pag wala akong magawa. Promise you will enjoy here." saad nito saka bumaba ng motor nito. "Tara," iniabot niya ang kamay niya sa'kin, kinuha ko naman iyon at sabay kaming pumasok sa isang pinto.

Bumungad sa'kin ang malawak na kabuoan ng loob maraming tao ang mga nag lalaro, para itong toms world.

"Wala akong dalang pera, hindi ako makakapag laro." saad ko.

"Akong bahala" hinila naman ako nito papunta s palitan ng mga tokens. Nagpapalit siya ng mga tokens sa nag babantay dito at ibinigay sa'kin ang ibang tokens. " Let's play" yaya nito sa'kin.

Hindi ko alam kung bakit parang may ibang galak akong nararamdaman ngayon. Galak na kakaiba. We played many games, i enjoy playing here but i think i enjoy more because of Lucious.

"Look ang cutee!" saad ko ng makakita ng pusa. I love cat, ngunit hindi ako makapag alaga dahil ayaw nila sa bahay ng pusa.

"You want that?" Lucious asked me.

- - -

"Gusto ko sana kaso bawal ang pusa sa bahay. Doon nalang tayo." this time ako naman ang humila kay Lucious. I'm having fun with him but also... Im starting to like him? Alam kong mabilis dahil kanina lang kami nag kakilala, but since i saw him i know there's something.

Napatigil ako sa pag lalaro at napatingin kay Lucious. Bigla nalang bumilis ang pag tibok ng dibdib ko ng magtama ang aming mga mata. Hindi ko alam kung bakit parang bigla nalang humilab ang aking tiyan na parang may kung anong umiikot.

Mabilis nalang akong umiwas ng tingin dahil alam kong namumula na ang aking pisnge. Baka mahalata paniyang kinikilig ako.

Ilang oras kaming nag tagal sa loob hanggang sa mag sawa na kami. But to be honest i enjoy it i enjoyed playing there with Lucious. I think try hat is the most memorable thing that happened to my life. Alam kong galit na galit na sa'kin sina mama dahil hanggang ngayon ay wala pa'ko.

Do you enjoy it?" Lucious asked while smiling at me. Kanina ko pa napapansin na pasulyap-sulyap siya ng tingin sa'kin. Im starting to think that what if he likes me too?

Ngumiti ako sa kaniya pabalik. "Yess, i enjoyy it." pero mas lalo akong nag enjoy kasama ko, i want say it but im shy.

"Mabuti naman, ano uuwi kana ba? Hatid na kita baka hinahanap kana sa inyo anong oras na eh." he said habang hawak-hawak ang hellmet.

"Ayoko pa, saka nine palang naman oh maaga pa. I want to go somewhere kung saan tahimik at nakakarelax. May alam kabang lugar?" tumingin ako sa kaniyang mga mata, subalit mabilis din akong lumihis ng tingin.

- - -

"May alam ako, gustu mong puntahan natin, medyo malapit lang 'yun dito." saad nito na tinanguan ko. "Here," turo nito sa hellmet lumapit naman ako at muli niya itong sinuot sa'kin bago ako sumakay.

Tahimik lang kaming dalawa hanggang sa marating namin ang tinutukoy nitong lugar. Ngayon palang alam kong tabing dagat itong pinuntahan namin dahil sa natirinig kong mga alon.

"Ang sarap ng hangin." saad ko at pumikit habang dinadama ang hangin. Nakakarelax din ang pagtatama ng mga alon sa dagat. Minulat ko ang mga mata ko at mas lalo pang lumapit sa dagat naka sunod naman sa akin si Lucious.

Malamig ang tubig ngunit masarap ito sa paa. Mas lalo pa akong lumapit para mag tampisaw kanina. Nagulat naman ako ng biglang may tumalamsik na tubig sa'kin. Lucious laughing at me. Sinamaan ko naman ito ng tingin at gumanti.

Gaganti pa sana ito ng mabilis akong tumakbo palayo dito, habol-habol naman ako nito. "Ayoko na!" ani ko dahil sa pagod sa pagtakbo. Natawa nalang kami ng tumigil kami sa pagtakbo. Habol namin ang hininga na tumanaw sa karagatan.

Alam kong nakatitig siya sa'kin, ngunit hindi ko lang ito pinapansin, im enjoying the atmosphere.

"Lucious" i called his name without looking at him. I continue staring the beautiful view.

"Yep?" tugon nito.

"Can i ask?" naupo ako sa may buhangin dahil nangangalay na'kong tumayo.

"Sure, ano 'yon?" He said and also sit beside me. Tinatanaw na rin nito ang kagandahan ng mga alon.

"For you why life is cruel and unfair?" tanong ko dito saka ako tumingin. Kita ko ang muka nito na naka side view. Ilang minuto itong natahimik at nag iisip ng isasagot.

- - -

"For me life is cruel and unfair Beacase no matter how much it hurts now, someday you will look back and realized your struggles change your life for the better. Life can be cruel and so unfair sometimes. Living each day to the fullest is the only thing in our grasp, Ba't mo na tanong?"

"wala lang, ah ito pa what is love for you?" biglaan kong tanong. Hindi ko rin alam why i asked that. But i still wair for his answer.

"Hmm about love? for me love is hard love need sacrifice love is about understanding each other love can wait love need respect each other love is not about happiness a love is always fight even it's hard ANd tired" mahabang tugon niya. "What about you?" this time Lucious look at me in my eyes.

"I don't know i never experience to love some." sagot ko.

"Para sa'yo ano sa tingin mo nalang ang love?" he never stop looking at me, and me keeping my self from blushing.

"Ano nga ba ang love sa'kin, love is free because that's what my esp teacher said." saad ko nalang dahil wala naman akong alam sa love-love na 'yan. In my whole life i never experience to be inlove to someone, to be committed to someone, and to sacrifice for someone.

"About your parents, bakit ayaw mong ireklamo sila, for sure malalagot sila sa batas because of physically hurting, and why are you still living with them if you can run."

"No i can't, yeah they're hurting me but still they're still my parents. I don't want to lose them sila nalang ang meron ako kaya mas pipiliin ko nalang ang ganitong buhay." tumango lang si Lucious sa'kin.

"But im still lucky parin naman." saad ko nalang bigla.

"Huh? Saan?" he asked curiously.

- - -

"Na may magulang ako, im still thankful having them, why because im still lucky because i have parents not like others who don't have parents. I belong to those people who are lucky having a parents. But im not belong to those people who have loving and supportive parents." wika ko t nayuko nalang.

Lucious come closer to my side and he lean my head on her shoulder. I want to cry but not this time, i don't want to make this moment more emotionally.

"If you want to rant out you can say it to me right now. If you have disdain, unsaid thoughts feel free to say it to me, i don't mind, hindi kita huhusgahan." napangiti ako dahil sa sinabi niya even he didn't see that.

"You know, sumagi na sa isip ko mag pakamatay dahil sa mga pag subok na nararanasan ko. But i realized that hindi dapat natin sayangin ang buhay na ipinagkaloob sa atin, maswerte tayo kasi naranasan nating makatungtong sa mundong 'to, we belong to those people who are lucky to live in this wonderful and beautiful world. Ngayon ko lang din na realize that world is not cruel and infair all the time because try to explore, try to understand everything, try to cherish everything you have and you will understand the world." hindi ito umimik subalit dama konaman ang pag tango nito sa aking sinabi.

Randam ko ang kamay nito na hinawakan ang likod ko saka ako inakbayan. He also lean his head to mine.

Naaamoy ko ang mabangong pabango ni Lucious na mas lalong nag pa relax sa'kin. Luscious sino kaba talaga? I want to know about you. What is your real name. Yung tunay na ikaw.

"Saan ka nga pala nakatira?" Luscious asked.

"Sa may kanto malapit sa tulay kung saan tayo nag kita kanina." sagot ko. Bigla ko naman naramdaman ang pagkulo ng tiyan ko kasabay ng malakas na tunog nito. Mahina namang natawa si Lucious dito, kaya natawa na rin ako.

- - -

"Nagugutom kana pala, tara kain muna tayo, libre kita nagugutom na rin ako eh." ani nito. Gusto ko sanang tumanggi ngunit nagugutom na talaga ako.

Sigurado akong mamayang pag uwi ko'y wala namang pagkain sa bahay. Dahil sa labas kumain ang mga 'yun.

Tumayo na kami parehas at pinagpagan ang mga damit pangbaba dahil sa sa mga buhangin na dumikit dito.

Dinala niya ako sa isang karinderya malapit dito sa may park, kung nasaan ako kanina nanonood ng paglubog ng araw. Buti nalang at bukas pa ang karinderyang ito, dahil mag e-eleven na.

"Anong inyo." tanong nang nag titinda sa loob ng karinderya.

"Anong gusto mo?" Lucious asked me. I want to say 'ikaw' but i didn't. Ngumiti ako bago sumagot.

"Ano po bang meron kayo?" tanong ko sa aling nag titinda dito sa karinderya.

"Meron ditong Kare-kare, minudo, at dinuguan." sagot nito.

"Dinuguan akin." sabay naming sagot ni Lucious. Nagkatinginan naman kami. Dinuguan is my favorite viand actually.

"Saka po dalawang mangko ng kanina." dagdag na saad ni Lucious. Tumango naman ang ali. "Maupo kana doon, ako na mag dadala ng pagkain." wika nito. Naupo ako sa may bakanteng upuan. May tao pa sa karinderya kahit gabi na ngunit kakunti nalang ito.

- - -

Mabilis din namang dumating si Lucious dala-dala ang pagkain. Inilapag nito sa mesa ang pagkain at muling bumalik para kunin ang inumin. I feel my tummy moving inside me. Gutom na ako.

Lucious sit infront of me. "Kain na tayo." paanyaya nito. We both started to eat, seems like parehas kaming gutom na gutom. Kulang ang isang mangko kaya kumuha ulit kami ng pangalawang mangko ng kanin. Iba talaga ang sarap ng kain pag favorite na ulam ang ulam mo. Tas kasabay mo pa siya kumain.

Sabay din kaming natapos kumain. Nag pahinga muna kami sa katinderya pagtapos mag bayad ni Lucious sa kinainan namin. "Busog ako don ah, thanks sa libre." ani ko at mahinang natawa.

"Walang ano man." sagot nito na nakahawak sa tiyan habang nilalamas ito. "After this uuwi kana ba?"

"Oo, need na eh baka di na'ko tanggapin sa bahay." saad ko nalang at mahin-hin na natawa.

"sige, hatid na kita."

"Hindi na, kaya ko naman na ang umuwi mag isa." pagtanggi ko dahil nahihiya na rin ako.

- - -

"Ano kaba gabi na, baka kung mapano kapa." tumango nalang ako. Tumayo na kami parehas at sumakay na ng motor para ihatid ako nito pauwi. Buong biyahe hindi kami umimik, tahimik lang kami habang ninanamnam ang malakas na hangin na humahampas sa aming balat.

"Jaan nalang sa tabi." saad ko rito ng makarating na kami. Bumaba na ako ng tumigil na ito sa tabi. I remove my helmet and gave it to him. Ngumiti ko kahit hindi ko alam bakiy ako naiiyak. Naiiyak dahil matatapos na ang gabing 'to. Dahil hindi ko na siya makikitang muli.

"Salamat." ani ko at tumingin sa kaniya. He's looking at me too. Ngumiti siya ng magtama ang aming mga mata. "I enjoy this night because of you, i feel the real happiness for the first time in my life. I'm glad that i met you this night. I'll never forget you." he smiled.

"Cheer up to you, if you want someone isipin mo nalang na nasa tabi mo'ko. Sige pasok kana, good night luvs," saad nito na nagpapula ng pisnge ko.

"Good night too, See you around." ani ko na hindi ko akalain na ayon na pala ang huli naming pagkikita. Sana mag tagpo muli ang ating mga tadhana Lucious Hexagon at mas makilala pa kita ng lubusan.

Tumalikod na'ko dahil feel ko na naiiyak na'ko. Rinig ko rin ang pagalis nito kaya hindi na'ko nakapag pigil at tumulo na ang mga luha ko.

Good bye Lucious, hoping that one day we meet again.